دل، برای از تو نوشتن دلیل و بهانه نمی خواهد. همان گونه که تو در انتخاب ظرف این دل دلیل و بهانه نیاوردی... بی واسطه به خانه ی دل آمدی و ماندگار شدی. دل هم به کوی کرم و عنایتت مقیم شد...
هر کجا که دل بی طاقت می شود و صبرش می کاهد، رو به جانب کویت می کند و به نام نامی « عَمّی العَباس» می خواندت؛ تا جوابش دهی. ایام عزای «مادر» است و صبر و قرار دل اندک و چشم امیدش به جانب تو و دست پناه خواهَش به دامانت گره خورده... دل تبدار و غمگین را از فرسنگها فاصله، به حرمت رهسپار می کنم تا با نوای آرام و گریه آلود بخواند:
« یا کاشِفَ الکَرب عَن وَجه الحُسین(ع) اِکشِف کَربی بِحَقِّ اَخیک الحُسین(ع) »
